Afvallen met veel of weinig koolhydraten blijkt op termijn even succesvol

Er wordt in dieetland al langere tijd wat afgesteggeld over wat nu de beste manier is om gewicht te verliezen: met veel of weinig koolhydraten, of bereik je nu juist de beste resultaten door een dieet te volgen dat rijk is aan eiwitten, zoals bijvoorbeeld Prodimed? En gaat het alleen om de hoeveelheid calorieën die je inneemt, of doet het er voor het afvallen alleen toe uit welke voeding je die calorieën haalt?


De eerste groep mensen gelooft dat het er bij het afvallen om gaat dat je minder calorieën inneemt dan dat je verbruikt. Daarvoor maakt het niet of je die calorieën nu haalt uit groente of fruit of uit een Supersize Meal van de McDonald's, al kan je natuurlijk van het eerste grotere hoeveelheden eten en krijg je -niet geheel onbelangrijk- daarbij ook nog wat vitamines en mineralen binnen.

Aanhangers van de tweede theorie geloven juist dat de hoeveelheid calorieën die je inneemt ondergeschikt is aan wat voor calorieën je inneemt: simplistisch gesteld komt dat erop neer dat je volgens deze theorie van 2000 calorieën aan koekjes wel dik zult worden (de zogenaamde geraffineerde koolhydraten) en van 2500 calorieën aan aardappels (complexe koolhydraten) niet. De gedachte hierachter is dat het nuttigen van geraffineerde koolhydraten de aanmaak van insuline zou stimuleren, wat op haar beurt weer vetopslag in de hand zou werken. Daarentegen zouden eiwitten juist de vetverbranding stimuleren. Dat klinkt plausibel, maar het lijkt mij waarschijnlijker dat de snelle stijging en daling van de bloedsuikerspiegel na het eten van het koekje weer snel voor de lekkere trek zorgen en dat nu juist hetgene is wat er voor zorgt dat je uiteindelijk teveel calorieën binnen krijgt.

Uit een Amerikaans onderzoek is nu echter gebleken dat het voor het afvallen en gewichtsbehoud niet uitmaakt of er een dieet wordt gevolgd dat rijk is aan koolhydraten of rijk is aan eiwit. Het is inmiddels gebleken dat de eiwitrijke diëten wel succesvol zijn bij gewichtsverlies op korte termijn, maar over het gewichtsbehoud op lange termijn was nog maar weinig bekend. Daarnaast werd gekeken of er een mogelijke relatie is tussen het volgen van een eiwitrijk dieet en het ontstaan van hart- en vaatziekten.

Het onderzoek was opgedeeld in 2 fasen; de eerste fase van drie maanden bestond uit een laag-calorisch dieet dat voor alle deelnemers gelijk was in de verdeling koolhydraten/eiwitten. In de tweede fase werden de deelnemers willekeurig gesplitst in twee groepen: de eerste groep volgde 12 maanden lang een dieet rijk aan koolhydraten, de tweede groep volgde gedurende die zelfde periode een dieet dat juist rijk was aan eiwitten. De deelnemers kregen een dieet dat voor hun persoonlijk was samengesteld en werden gedurende de 15 maanden van het onderzoek intensief begeleid.

Gedurende de eerste fase vielen de deelnemers gemiddeld 16,5 kilo af. Na 12 maanden bleek voor beide groepen het gewichtsverlies gemiddeld nog 14,5 kilo te zijn, waarbij verschillen tussen de volgers van het koolhydraatrijke dieet en het eiwitrijke dieet niet waarneembaar waren. 180 mensen, die kampten met overgewicht of obesitas, deden mee aan dit onderzoek en 47% van hen haalden de eindstreep.

14,5 kilo afvallen is geen slecht resultaat en ik vraag me dan ook waarom het deze mensen wel is gelukt om het verloren gewicht vast te houden: wellicht hebben de intensieve begeleiding tijdens het onderzoek en het feit dat het dieet op de deelnemers zelf werd afgestemd daarmee te maken?  Diëten als Sonja Bakker, Dr. Frank, Atkins zijn diëten voor de massa en nauwelijks op het individu afgestemd. Ik ben er echt van overtuigd dat wanneer meer mensen professionele begeleiding inschakelen bij het afvallen, er veel meer mensen succesvol hun overgewicht blijvend zouden verliezen. Als het aankomt op het kiezen van een vermageringsdieet, dan is er geen 'one size fits all', hoe graat dieetgoeroe's als Bakker, Frank en Atkins ons dat ook doen willen geloven.

Bron: NutritionData